Het is slapen in luxe onder het licht van de kathedraal. We hebben de wekker nodig om wakker te worden voor onze eerste wandeldag. We dalen de vele trappen in de b&b af naar de eetzaal, waar de goedlachse eigenaar ons een heerlijk ontbijt voorschotelt. Zodra we de spullen bij elkaar hebben geraapt, gaan we op pad.

We laten ons vandaag leiden door The Lightfoot Guide, een prachtig Engels boek gemaakt door een groepje bevlogen pelgrims. Via de kathedraal lopen we de stad uit, de Pelgrimsroad bevestigd dat we op de goede weg zijn.

We komen deze eerste dag verschillende symbolen tegen: het officiële Via Francigena logo, The North Downs Way – die voor een groot deel hetzelfde verloopt – en dan fietsbordjes in de richting van Dover. Om bij onze camping te komen, gaan we halverwege de dag over op de routekaart als belangrijkste navigator.

In Shepherdswell, de eerste officiële stop van de route, zit maar één hostel, dus we kiezen voor een camping iets onder het plaatsje Barham. De routekaart leidt ons dwars door heuvelachtige, uitgestrekte weilanden. In de kleine dorpjes die we aandoen (Patrixbourn, Bishopbourne, Kingston), hebben we veel aanspraak door onze grote backpack en begrijpen we dat er alleen met contant geld afgerekend kan worden. Gelukkig treffen we in Barham een bar (toeval?) waar we mogen bij-pinnen. Heel vervelend, nu moeten we voor tien pond iets kopen. Het worden twee lemon cheescakes met een pint cola. We drinken het op in de zon en zijn blij dat we niet meteen de eerste dag heel ver hoeven te lopen. Het is wennen om in een vreemd land te wandelen en zo wandelend te ontdekken welke wegen begaanbaar zijn. De Engelsen zijn gek op bordjes Public Footpath, deze klinken erg uitnodigend, maar blijken vaak uit te komen in een gigantisch niemandsland. Het kompas helpt ons de heuvels over en zo komen we tegen het begin van de middag aan op onze camping of in de buurt van de camping. Via een graanveld mét een dode vos komen we op het erf waar een bevlogen boerin ons voor de laatste meters de weg wijst. Eén en al vriendelijkheid!

De hond op het kampeerterrein heeft deze eigenschap overgenomen en heet ons blaffelijk welkom. Wij schikken ons helemaal te pletter. Ten eerste zijn we geen hondenliefhebbers, ten tweede zijn we al helemaal geen grote, lelijke, behaarde, blaffende hond zonder baas-liefhebbers. Ewout springt naar achteren en schreeuwt Jolanda de dog-chaser te pakken en ons te beschermen. Jolanda heeft het ding niet eerder gebruikt, probeert het vanuit haar zak te bedienen: de hond blijft druk.

Of het ons angstzweet is of moeke die komt aangestiefeld: de hond druipt af. Wij krijgen een plekje op een grasveld achter de boerderij, tegen de bosrand. Er is hier niets te beleven, het uitzicht is zwart. Het maakt ons niet uit, wij zijn moe.