Op de dag dat we twintig kilometer willen lopen, staan we wat vroeger naast ons bed. We kiezen ervoor om Shepherdswell aan te doen en zo niet vanaf dag één een compleet eigen route naar Rome te ontwikkelen.

De ochtend bestaat uit de (op papier) korte weg naar deze officiële tussenstop. Door vele onbegaanbare wegen moeten we veel terug- en omlopen.

Op een zeker moment steken we een autoweg over en komen bij het bos, waar we volgens onze guide doorheen moeten. We kopen wat kersen bij een kraam op de parkeerplaats en zoeken daarna de ingang van het bos. Jammer, er is geen ingang. Een brede jongeman met ontbloot bovenlijf roept vanuit zijn woonwagen dat we rechts moeten aanhouden en vanzelf een opening zullen vinden. We volgen om meerdere redenen het advies op en lopen door. De combinatie van takken, brandnetels en onbegaanbaar struikgewas hebben gezorgd voor een routekaart op onze benen, thanks bro!

Het is intussen middag als we aankomen in Shepherdswell. Jolanda koopt een lunch én het avondeten. Ewout gebruikt de wachttijd om tot de conclusie te komen dat we eigenlijk niet veel zijn opgeschoten. We besluiten het restant van de tocht toch weer via de kaart en het kompas te vervolgen. Dit blijkt een goed plan. Door het lopen over de verharde wegen vliegen de kilometers en de tijd. We passeren lieve, mooie heuvels die ons telkens een kijkje gunnen van wat er nog gaat komen.

Om half drie zijn we bij de haven in Dover. Tijdens het wachten op de boot evalueren we de eerste twee dagen, spelen we take-it-easy en analyseren het type mens dat met de boot gaat.

We verliezen door de boottocht een uur (tijdsverschil) en komen 19.00 uur aan in Calais. Op de kleine, nette camping in de schaduw van de haven zetten we onze tent op en bereiden dankzij goed teamwork (Ewout roert) een pasta. Als toetje kopen we een ijsje op het strand. We zien de zon zakken en voelen dezelfde behoefte.