De zon schijnt al als we de deur uitstappen. We kopen een stokbrood en eten dit op op het pleintje voor de kerk. Voor ons wordt de markt opgebouwd. Het is een vermakelijk ouderwets schouwspel: De mannen werken zich in het zweet en de vrouwen keuvelen lekker bij, terwijl zij om de paar minuten een kledingstuk uit de auto pakken en in de kraam leggen. Het is bij ons eerlijker verdeeld.

De tocht is vandaag een kleine eenentwintig kilometer, de intensiteit bouwt zich langzaam op.

Het blijkt de beste route tot nu toe: prima bewegwijzering en goede kaarten. We laten de zee en het industriële gebied rond de veerhaven van Calais voor wat het is en kijken vooruit naar de zachte heuvels, uitgestrekte, felgroene weide en soms een grote boerderij. We gaan als een dolle, alleen hoeveel we ook lopen, de laatste kilometers spelen er altijd pijntjes op. Niet één plek, niet één persoon, altijd ergens anders. De linkerbovenarm, de rechterknie, de schouders. Een dag later is de pijn weer weg. Zit het in de spieren of tussen de oren?

We komen halverwege de middag al bij onze camping aan. Het blijkt een droom: Voor dertien euro mogen we hier onze tent opzetten en van het zwembad gebruik maken. Gemotiveerd zetten we de tent op in een recordtijd van 4,3 minuten en nemen een duik als cooling down.
Het is een heerlijke rustige dag die wij afsluiten met soep (van tomaten) en brood (met tomaten).