Het zou stoer zijn te beginnen dat het vroege opstaan went. Het doet pijn, ook vandaag weer. We komen moeizaam op gang. In de eerste anderhalf uur lopen we zes kilometer en voelt alles anders dan gisteren. De backpacks zitten niet lekker, de schoenen knellen, blaren spelen op en die zon, die is vandaag te snel te warm.

We strompelen door een bos en zijn het spoor bijster. Vier maal een kilometer op en neer lopen is het meest frustrerende wat je als wandelaar kan doen. Wij doen het en het helpt ons niet, we komen het bos niet uit. Plan B: met het kompas alsmaar rechtdoor, het maakt niet uit wat we tegenkomen.

Een kilometer is lang als je twijfelt, we komen twijfelend het bos uit en zien een mooi pad liggen: we hebben het helemaal niet gek gedaan! Ons humeur is intussen gedaald tot een bedenkelijk niveau, dus we houden het bij een knikje en mooi.

We pauzeren uitvoerig om vrolijk en energiek deel twee van deze topdag in te gaan. Na tien minuten lopen vraagt Ewout aan Jolanda waar het fototoestel is. Gewoon, onder de boom aan het einde van het bos waar we zo lekker gerust hebben. Ewout stampvoet terug.

Als we weer vooruit kunnen, zien we dat het pad drie kilometer langs de rand van het bos loopt. Het is warmer en warmer aan het worden. Het pad lijkt oneindig.
Wanneer een wandeldag niet goed gaat, maakt het niet uit of de tocht vijf of veertig kilometer duurt, iedere stap is vervelend. De twintig kilometer van gisteren voelen vandaag als zestig. Het zijn niet de spieren, het zijn onze oren. Jazeker, we beseffen het, alleen het lukt ons niet de dag te beïnvloeden. Het kan niet snel genoeg klaar zijn.

Aan het einde van de middag strompelen we het eerste beste café in Liques in. Een goedlachse koster tovert met zijn slechte, enthousiaste Engels een lach op ons gezicht. Hij schenkt twee cola light en schuift een kaart van de Via Francigena op de bar. We kijken naar de kaart en knikken.

‘Wij,’ hij wijst naar het gebied rond Calais, ‘zijn nu hier. Jullie willen naar hier’, zijn vinger schuift langzaam centimeters naar onderen.
Slik, dit is confronterend.
Hij begint hard te lachen.
‘Gisteren,’ vervolgt hij, ‘was er hier ook een stel. Uit Engeland. De man kon niet meer en is naar huis gegaan. Echt, ze hebben hier in het café zijn reis teruggeboekt. De vrouw gaat door, alleen. De ander naar huis.’

Zo kan het ook gaan. Voordat we hier binnenliepen, schaamden we ons voor de complete offday op dag vijf van onze tocht, gelukkig staan we niet alleen. We nemen afscheid en lopen nog twee kilometer, om geheel in stijl van deze dag een veel te dure camping te vinden. Morgen weer een kans.