We eten het ietwat oude brood met jam op, laten een briefje achter voor Olivier en gaan in de richting van Rebeques.
De tocht vandaag is wat korter dan gisteren, maar wel intens door de vele autowegen waarlangs we lopen. Kilometers achter elkaar langs een autoweg, we lopen zoveel mogelijk in de berm en achter elkaar. Er zijn nog steeds weinig mogelijkheden om onderweg iets te eten en te drinken.
Als we Ingnhem in (en uit) lopen, worden we ingehaald door een sportieve dame die aan het joggen is. Dan stopt ze en draait zich om. Of we water willen? We lopen mee naar haar huis en krijgen daar een heerlijke fles ijskoud water mee. Bij het kraantje in haar tuin mogen we ons ook nog even opfrissen. Ze heeft bewondering voor wat we doen en we lopen naast onze schoenen de tuin weer uit.
We wijken een beetje af van de oorspronkelijke route om op een camping te kunnen slapen, in plaats van een bed en breakfast. We arriveren aan het begin van de middag, helaas zijn nieuwe gasten pas vanaf half vijf welkom. Wij zien geen nummer wat we kunnen bellen, dus wachten is het gevolg. We accepteren het maar en maken er in de brandende zon het beste van. We doen wat kaartspelletjes en Ewout kijkt of er in het dorp iets te eten is. Helaas geen horeca, gelukkig is er een Friterie op de camping, dus dat komt straks helemaal goed.
Dan nu de samenvatting van de avond:
Friterie is er niet meer. Ons eten en drinken is op. Er is geen schaduw op de camping. Het leuke meertje op de kaart, is in werkelijkheid een plas water waarover een gemiddelde vis zegt: ‘Wat denk je zelf. Ik lig hier prima op het droge’. De enige winkel is kilometers verderop. De brasserie vlakbij deze winkel is op zaterdag alleen een café en geen eettent (?!). Een andere Friterie om de hoek gaat pas om half acht open.
www.2zieligehoopjesellende.nl
We liggen om negen uur op onze matjes buiten de tent en zetten wat muziek aan om van Paolo Nutini te horen dat het leven altijd nog erger kan. Om met de woorden van Mart af te sluiten: ‘Rome is nog ver en de tour is nog lang’.