Wij staan naast ons bed, onze kuiten vragen of ze mogen blijven liggen. We maken elkaar wijs dat we de benen gewoon ‘moeten loslopen.’ De route is eenvoudig, de wandeling loeizwaar. We hebben te kort gerust na gisteren, we piepen en kraken de akkers over.
Nu we elf dagen op pad zijn, ontstaat er een ritme. Je kunt het een dieet noemen. De dagen bestaan uit een ontbijt met stokbrood en water, wandelen, mueslireepje, wandelen, stukje chocola, wandelen, croissantje-stokbroodje-chocoladecroissant met room, wandelen, chips, wandelen, zijn we er al?

We verlangen vandaag naar iedere rustpauze, ploffen bij voorkeur op een trapje voor de kerk en praten elkaar moed in. Gelukkig zijn we om twee uur in Bapaume. Meer tijd om het lichaam rust te geven.