Rigoureus een route omgooien omdat dit voor jezelf beter uitkomt? We zullen het weten. Veertig kilometer door de Champagne-streek.

Geen klaagzang. Het loopt stukken mooier langs de wijngaarden. We vliegen door de bubbels.
Halverwege de dag krijgen we Loan in beeld. Eerst lijken het hoge bomen op een berg, dan een grote schoorstenen van een oude fabriek en met nog vijftien kilometer te gaan, zien we dat het de prachtige kathedraal is die machtig boven de stad uit prijkt. Een soort worst die voor ons uithangt, we gaan er sneller van lopen.

Als we het bord Loan 7km zijn gepasseerd, geven we elkaar een high-five: dit hebben we goed gedaan.
Iets met hoogmoed en een val. De meest slopende tien kilometer (de camping ligt een stukje verder) gaan hier van start. We komen over een klein stoepje langs een drukke autoweg de stad binnen. Links van ons rijden stinkende auto’s en scooters, rechts van ons staan huizen, waarbij het nodig is een net iets te grote hond ten opzichte van het huis in de tuin rond te laten lopen.

Na een oneindig durende tocht door de stad, komen we aan op de camping Municipal. In tegenstelling tot onze eerdere ervaring met dit fenomeen, moeten we eerlijk zijn: het is een goede camping. Bezweet, boos en moe richten we onze slaapplek in en puffen uit op een met gras begroeid heuveltje achter de tent.
Het blijken VIP-plekken: een jong Nederlands stel komt aan op de fiets en wil gehaast de tent opzetten. De jongen gaat bruut te werk en bij de buiging van de tentstok van de één naar de andere kant van het tentzeil, breekt deze in tweeën. De ultieme relatietest! We hebben medelijden, maar ook plezier. Als we beseffen dat ze echt een probleem hebben, besluiten we te helpen. Helaas paste de gereedschapskist niet in onze rugtas, dus veel meer dan aanhoren van het probleem kunnen we eigenlijk ook niet. Als je er maar over praat, dan is dat al vijftig procent van de oplossing, zegt menig psycholoog: sta je dan met je koepeltent als wigwam.