We hebben de smaak te pakken. Waar er eerst een rustdag op ons zelfgemaakte programma stond, plannen we de overige elf kilometer naar Le Meix Tiercelien. We vertrekken wat later uit Coole en komen in de middag in Le Meix aan.

Wederom een klein dorp. Al snel zien we dat de aan ons beloofde winkel al jaren dicht is en de camping helemaal niet bestaat. We gaan in het gras voor de kerk zitten om ons plan aan te passen. Als we besluiten een poging te wagen de bed and breakfast verderop te bellen, komt er een man met een hond en een hyperactief jongetje met een rugzakje aangelopen en spreekt ons aan. We leggen uit dat we een slaapplek zoeken. Hij zegt een adres te hebben en vraagt ons hem te volgen. We zwaaien de tassen op onze rug en achtervolgen hem.

Vanachter de bomen komt een enorm huis tevoorschijn. Het is geen doorsnee huis, het lijkt op een verpleeghuis of megalomaan bedrijfspand van een beleggingsmaatschappij.

Met woord en gebaar komen we erachter dat het een inrichting is. Nu verklaren veel mensen ons voor gek als we vertellen wat we aan het doen zijn, maar dit gaat wat ver. Natuurlijk, de man heeft begrepen dat we een slaapplek willen, maar ze zouden daarbinnen een administratief foutje maken.
We worden naar de kantine van het personeel geleid, gaan met een dienblad in de rij staan. Niemand kijkt vreemd op. Iets later zitten we met een vol bord eten aan tafel. We proesten het uit van het lachen, het is toch niet te bevatten waar we nu weer zijn?

Nadat we het eten op hebben, krijgen we iets verder op het terrein onze kampeerplaats toegewezen. Dit voelt niet echt prettig. Het zijn lieve mensen hier, maar het gros is onder behandeling en loopt rond onze tent. Een man ontdekt de twijfel en zegt dat hij iets beters weet. Hij brengt ons in contact met de groenteman van het tehuis, Bernard.

Bernard brengt ons naar zijn huis. Aangekomen wijst hij een heerlijk beschut plekje achter een heg onder een boom.
Terwijl we de tent opzetten, komt zijn vrouw Barbara met open armen op ons af alsof haar verloren kroost naar jaren weer teruggekomen is: ‘Gebruik gewoon onze douche en toilet hoor.’
Met Barbara en haar dochter Nini (Gisteren hadden we al Mimi, wat morgen?) gaan we naar de supermarkt een paar dorpen verderop en vullen onze dagvoorraad aan. De avond bestaat uit een uitgebreide BBQ, de grootste aardbeiensorbet ooit en verschillende kazen. Wat een weelde.