Vrolijkheid alom. Een kleine etappe door acht dorpjes die zich rond rivier Le Salon hebben gevestigd. Andersom lijkt ons niet waarschijnlijk. Het is iedere keer een paar kilometer lopen tot een nieuw dorp, tussen de rivier die soms links en soms rechts naast ons opduikt.

We lopen aangenaam en zijn zodoende vroeg in de middag in Dampierre. Volgens ons handboek is er een toeristenoffice en veel faciliteiten.
Het valt ons tegen. De meeste opties zijn failliet, het gruwelijk grote hotel (kopie van het Rabobankgebouw in Utrecht) dat ongepast in het centrum staat, is nooit open gegaan en de b&b eigenaar is met vakantie.
De toeristenoffice helpt ons toch aan het adres waar we einde van de middag terecht kunnen. Iets met kinderen en een boerderij. We proberen er ons geen voorstelling van te maken, en doden de tijd in de mediatheek waar we ditmaal twee goedwerkende computers tot onze beschikking hebben.

Het is een kinderdagverblijf. Het is iets na vijven en we zien de leidsters nog druk afscheid nemen van de kinderen en liegen dat ze je heel erg gaan missen. Tot morgen.

Malene, een ronde, kordate tante begin twintig, komt op ons af en vertelt dat we vanavond in dit verblijf mogen slapen.
‘Sleutel is niet nodig,’ zegt ze, ‘hier breekt niemand in.’
We verkennen het pand. De keet – want dat is het – is verdeeld in een sporthal, knutselhok, verkleedruimte en een loungezaal c.q. onze slaapkamer. Verder is er een enorme keuken met vijfentwintig tosti-ijzers, toiletten en douches voor het hele dorp. Joepie.

We komen tijd tekort om alles uit te proberen, Jolanda als prinses op een skippybal, Ewout als tovenaar in een klimtouw, hou op schei uit! We slapen heerlijk tussen de vergeelde Donald Ducks en kapotgebeten dinosauriërs.