Daar staan we dan, zij aan zij. Door de regen en de laaghangende mist kunnen we elkaar nog net zien. Naast ons ontstaan nieuwe rivieren die kolkend van plezier ons verzoeken terug naar beneden te gaan. Maar we moeten daar niet heen, beneden is Pontarlier en boven een nieuw hoogtepunt van 1100 meter, daarna de weg naar St Croix.

Het zal blijven regenen – we weten het – maar we gaan vastberaden door met klimmen, iedere stap worden we natter, iedere stap wordt steiler, ieder stap wordt het kouder. We hebben onze lange broek, trui en poncho aan, het is onvoldoende, er moet nog een jas overheen.

Op de top komen we uit bij een panorama dat ons uitzicht moet bieden over La Cluse-et-Mijoux, een klein dorp met een groot kasteel die ruim boven de stad ons weer aan kijkt en waarschijnlijk uitlacht. Wij zien het kasteel een klein beetje en geven hem gelijk, het is gekkenwerk.

Tot nu toe mogen we niet klagen, we hebben pas drie maal in de regen gelopen. ‘Liever regen dan die zon,’ riepen we ergens voorbij Wissant. Het valt tegen, sterker nog, bij het dalen wordt het gevaarlijk. Er breken takken af langs het pad, de grond is nat en drassig, het zicht is slecht. Jammer, want het is zo verschrikkelijk prachtig om hier te lopen. Voor ons zien we schapen wegrennen, aan de zijkant berggeiten grazen.

Na anderhalf uur klimmen en dalen zijn we nog geen zes kilometer verwijderd van onze vertrekplaats vanmorgen, Pontarlier. We zijn doorweekt, de schoenen soppen, de kleding is nat en koud en we moeten nog twintig kilometer vandaag. We besluiten bij de eerste herberg die we tegenkomen een kamer te nemen, en de natuur het vandaag even zelf uit te laten zoeken. Je ziet ons morgen weer.