Dat gevoel: Je hebt last van je buik en meldt je af voor je werk, de rest van de dag kun je niet meer helder denken en voelen hoeveel last je nu nog werkelijk hebt. Dat gevoel, daar waren we bang voor tijdens onze spijbel-dag gisteren. Het heeft gelukkig de hele dag geregend.

Met dank aan de herberg hebben we onze kleding en schoenen op tijd droog gekregen en gaan we weer verder, nadat we een slaapplek hebben geregeld.

Door de korte dag gisteren willen we verder lopen dan gepland. Dit is een risico, in verband met overnachtingsplaatsen en eetplekken. We bellen een familie in St. Croix – volgens onze A4 met adressen van particulieren die pelgrims naar Rome willen ontvangen – en krijgen Chantal aan de lijn. Chantal klinkt wat verrast, maar zegt dat we van harte welkom zijn.

Door de extra – onverwachte – rust lopen we heerlijk snel. De knieën van Ewout gedragen zich weer normaal. We passeren de grens bij Les Fourgs en lopen Zwitserland binnen, door een zeer toeristisch gebied in zomerslaap. Het barst van de skischolen, vakantiechalets, bars en restaurants. We houden veel pauzes om te genieten van het zachte weer, de milka-reclame-achtige-natuur en om niet te snel bij de familie in St. Croix aan te komen.

Ergens in de middag kloppen we aan. Chantal doet open en heet ons hartelijk welkom. Het huis ligt zeer mooi aan de rand van het hooggelegen St. Croix. Al is het een paddenstoel vergeleken met de gemiddelde chalet hier, wij zijn blij dat er nog kabouters bij mogen.

In eerdere situaties waar we bij mensen thuis sliepen, wees alles voor zich. Je krijgt een kamer, de weg naar de douche, de vraag om wat te eten. Hier gaat het anders. Vanaf binnenkomst voelt het uniek en snel komen we erachter waarom.

De familie weet helemaal niets van de pelgrimstocht naar Rome, heeft überhaupt nooit pelgrims gezien en opgevangen en hebben ten slotte geen enkel idee hoe ze op dat formulier van ons terecht zijn gekomen.

We willen de backpacks alweer oppakken, als ze ons verzekeren dat we echt van harte welkom zijn. We kunnen douchen en vanavond zal de bank in de huiskamer tot een bed worden omgetoverd. Chantal is druk bezig met een speciale markt die morgen in het dorp wordt gehouden, ze is actief bij de katholieke kerk van St. Croix en gaat koekjes en jam verkopen. Door haar passie over de markt wordt de situatie meer ontspannen.

Na een uurtje gaan we met z’n tweeën het stadje in om de eerste kennismaking te verwerken en een nieuwe simkaart voor onze telefoon te kopen. Een man met snor vertelt dat we – in tegenstelling met Frankrijk – een paspoort nodig hebben om deze te kopen. We moeten terug.

Als we het huis opnieuw binnengaan is Blaise, de man van Chantal, thuisgekomen van zijn werk en omarmt ons amicaal. Hij zegt graag met ons de stad in te gaan om te helpen met de telefoon en daarna een drankje te drinken.
Na twee bomen aan papierhandel zijn we de trotse eigenaar van een Zwitsers nummer.

We drinken een colaatje met Blaise. Hij vertelt ons hoe hij door kanker zijn reuk is kwijtgeraakt en moest stoppen met zijn werk als kok. Terug in het huis eten we gezamenlijk en kijken naar een klassiek concert waar hij als tenor op het toneel stond. Hij is apetrots en we genieten van anderhalf uur Mozart. Het is prachtig maar als Jolanda op de maat van de muziek begint te knikkebollen, heeft hij in de gaten dat het tijd is om te gaan slapen.

Wat een lieve mensen.