Een lange etappe van 34 kilometer met een prachtig vooruitzicht; Lausanne en haar meer. In een eerder plan zouden we tien kilometer voor Lausanne stoppen, maar doordat we wat hebben doorgelopen gisteren, is Lausanne nu in een keer te bereiken. Althans, in theorie.

Het weer zit niet mee, het was voorspeld maar starten in de regen is niet motiverend op een lange wandeldag. Creatief met Jolanda en kurk pakken we de pedaalemmerzakjes die hier in de b&b liggen, maken er gaten in, stoppen ze vervolgens in onze sokken en draperen ze over onze schoenen De extra jas gaat ook alvast aan.

De tocht loopt voor een groot deel paralel met de nationale wandelroutes, een voordeel want we lopen nauwelijks langs autowegen. Na vijf kilometer beginnen we onze eerste klim, de regen is licht en mede hierdoor de klim ook. Het is een bosrijke omgeving met grote rivieren, vele weilanden met koeien en hier en daar een wijngaard. We lopen gestaag door, en na ongeveer tien kilometer komen we voor het eerst in een dorpje waar een brouwerij met leven is. Omdat het droog is besluiten we hier onze eerste rustpauze te houden. Normaal stoppen we sneller maar de regen en de zachte wind bleek prima wandelweer, we hadden er niet eerder aan gedacht.

Nu we hier zitten, de natte kleren tegen ons lijf plakt, is het toch wat koud. Als we snel een flesje cola nuttigen, stapt er een jonge vrouw op ons af en vraagt of we bij haar thuis een bakkie willen komen doen. We drinken geen koffie, maar het klinkt warm dus doe maar.

De vrouw, Marilyn, blijkt een Frans-Canadees en woont hier sinds vijf jaar samen met haar vriend. Beide zijn ze gek op bergbeklimmen en doen dit door heel de wereld. Vooral haar vriend is een thrill-seeker, op dit moment is hij al twee weken in Kazachstan non-stop een berg aan het beklimmen. Slapen doet hij in een hangtent op kilometers hoogte in de lucht. De angst die we beide voelen bij het nadenken over de beklimming van de Grand Sint Bernard binnenkort (2500 meter), komt in een ander daglicht te staan. We hebben het maar niet over deze heuvel.

Marilyn verteld dat ze al eerder langs het bankje was gelopen en ons verkleumd had zien zitten. Eenmaal thuis bleef ze aan ons denken, dat ze het zichzelf niet zou vergeven als ze ons niets zou aanbieden. Ze maakt zelf vaak lange tochten en weet hoe fijn dan hulp van anderen is, zeker als je er zelf niet om vraagt.

De pauze van een kwartier wordt er dus een van een uur, we eten appeltaart en veranderen koffie in thee. Het is inmiddels weer gaan regenen, dus we moeten verder. Geen druppel zonder Ewout en Jolanda vandaag!

We lopen door en in een zeer chic Italiaans restaurant houden we onze tweede pauze. We zijn doorweekt en daar kan het aanwezige personeel moeilijk mee omgaan. Wat een water komt er van en uit ons pelgrimspak. De kok komt met zijn gestreepte broek in zijn laarzen gestopt vragen of het eten smaakt.

Als we droog zijn, stappen we over de zandzakken voor de deur en vervolgen de weg.

We lopen snel vandaag, toch is het een lastige etappe. Over de omgeving hebben we weinig te klagen. We zijn doorweekt en moeten in beweging blijven, hierdoor lopen we lange stukken achter elkaar en de pauze zijn te kort om warm te worden. O ja en 34 kilometer is dus gewoon 34 kilometer, ook als je naar Lausanne gaat.

De avond is begonnen als we de laatste kilometers van bovenaf het meer Genève zien, met daarachter de enorme bergen van de Alpen en de 3D-stad Lausanne. We hebben kippenvel, maar niet van de kou. De deken van regen voor ons, de wolken en in de verte een twijfelende avondzon maakt het aanzicht machtig prachtig.

In de jeugdherberg kiezen we voor een gemiste Dorm. Dit is een kamer die je deelt (als je kosten wilt besparen of graag met andere mensen slaapt). Het scheelt de helft qua kosten en als we geluk hebben, komt er helemaal niemand in de kamer.
We openen de deur. Een – blijkt later – Amerikaans stelletje schiet omhoog. Ze hebben vandaag een zware fietstocht gemaakt en waren even gaan liggen. Jaja.
De twee losstaande bedden hebben ze tegen elkaar geschoven en daarmee is de boodschap duidelijk. We zijn te laat en mogen in het stapelbed.

We dumpen onze spullen en springen onder de douche. Vermoeid rennen we naar het grootste binnenmeer van Europa. De regen is weg, de zon schittert prachtig over het kabbelende water dat soms, als er in de verte een schip vaart, overgaat in golven. Daarachter bergen.. Enorme bergen die haar ware aard verschuilt in de wolken.