Natuurlijk, we waren moe en kregen een lichte tegenslag. Dat het onder die omstandigheid wat lastig is een inschatting van de situatie te maken, blijkt als we om half zeven de bus instappen en na exact vijf minuten er weer uit mogen in Martigny. We houden het erop dat de buschauffeur de betere binnenweggetjes kent.

Het was een lange dag gisteren, hadden moeite aan eten te komen en zijn vanmorgen belachelijk vroeg opgestaan voor deze enorme terugreis. Het tekort aan slaap baart ons zorgen. Het is maar twintig kilometer, maar de generale voor morgen. Vandaag gaan we een kleine 800 meter stijgen en zo’n 400 dalen om bij de voet van de Grand Sint Bernard uit te komen.

Op deze eerste cursusdag bergbeklimmen voor dummies zit rustig inkomen er niet in. We krijgen de eerste kilometers te maken met een ontzettende stijle klim over akelig, kleine paadjes. We lopen ieder met een stok ter ondersteuning. De stok is een welkome toevoeging aan onze equipement. Jolanda loopt sinds de rustdag in Gy niet meer zonder, Ewout vooral bij het dalen. Vandaag kunnen we niet anders: de backpacks stellen onze coördinatie op de proef, we houden de stok aan de kant van het ravijn en ploeteren omhoog.

Deze dagen is er maar één weg naar Rome, die via het dal naar de voet van de berg. Er zijn een stuk of tien verenigingen die ieder met een eigen kleurtje hun unieke interpretatie van de route aangeven. We concentreren ons op het boek dat we hebben, plus de gele wiebertjes die Zwitserland voor wandelaars gebruikt. Het moet worden gezegd, de wiebertjes glinsteren vandaag mooier dan ooit tevoren.
Bij het zoeken naar steun leunt Ewout tegen zo’n steen met wieber. Bij het terugtrekken van zijn hand zit de wieber op zijn hand, de verf is nat.

‘Het zal wel vochtig zijn door de regen,’ zeggen we.
Even later komen we het antwoord tegen: twee jongens die als vakantiebaan of taakstraf de tocht opnieuw aan het markeren zijn. Prettig. We moeten nog aan de echte klim beginnen en liggen voor op de signalering. De jongens zien er de lol niet van in en gaan geconcentreerd door.
Het blijkt mee te vallen, de wiebertjes uit 1989 zijn vaag zichtbaar. We doen wel lang over de etappe, met backpack stijgen brengt onze loopsnelheid van vijf naar drie kilometer per uur.

We hadden het plan om de Grand St. Bernard in een dag te beklimmen, maar twijfelen. Het wordt wel erg zwaar.

Als we aankomen in Orsières krijgen we toegang tot een kerkelijke hobbyclub, waar boven op zolder nog twee oude matrassen liggen. Zoals een kat pist om zijn territorium af te baken, trekken wij onze schoenen uit. Best gezellig hier, jammer dat de wc buiten op vijf minuten lopen is. Bij gebrek aan een douche gebruiken we het ijskoude water uit de kraan om voor pelgrim geaccepteerd okselfris te zijn, en bezoeken we het toeristenoffice om te praten over het weer. Het wordt een mooie dag morgen, 22 graden beneden, 13 graden bovenop. We willen vroeg slapen om morgen om kwart voor vijf eruit te gaan. Het gaat maar lastig, de nacht voor ons examen.