“Knappe vent die ons wakker krijgt vannacht,” glimlachten we elkaar toe voor het slapen.

Het was een Duitser van pak hem beet één meter zeventig die het voor elkaar kreeg met zijn Gremlin-imitatie. Met dank aan de por van zijn vrouw heeft het gesnurk niet ononderbroken geklonken: wat een geluid produceerde deze oosterbuur!

Enigszins brak staren we nu over een meer. Gisteren is dit totaal aan ons voorbij gaan dat er achter de hospice een schitterend meer ligt. Het is de scheiding tussen Zwitserland en Italië, prachtig. Het is nu half zeven en dat is een tijdstip dat je hier komt staren, zien we aan de andere vroegelingen rond het water.

Na een dag klimmen mogen we dus dalen. Dat klinkt prettig, maar als het zo stijl is als de klim, wordt het pittig.
Pittig blijkt een te zoete typering voor de hel. Volgens ons lichaam zijn we pas net gestopt met klimmen, de rust voor de fysiek en het hoofd is te kort geweest. Na drie kilometer weten we niet meer waar we de energie vandaag moeten halen. Gisteren werd de tocht rustig opgebouwd, dit gaat nu wel erg hard naar beneden. De kuiten lopen vol, de bovenbenen verstenen, de knieën wankelen en het lijf zweet onophoudelijk. Het is bloedheet.

We komen aan bij een weide met dertig stieren. Nu gaan we niet erg snel, maar je zou een geïrriteerde rund treffen. Op de hoorns Italië in, daar gaat je tocht. Enfin, omlopen.

Het fijne van de tocht zijn de toeristische dorpjes aan deze kant van de berg. Bij de eerste halen we ons ontbijt, bij de tweede een cola, bij de derde nog een cola, bij een vierde een lunch met water want Pancia Piatta, wat is die cola duur hier. Na de lunch staat er nog slechts tien van de dertig kilometer naar Aosta op het menu. Slechts? Het zijn bloed, zweet en tranen. Niet eerder kwamen we zo verrot een stad binnen, Bernard heeft ons gesloopt.

We hebben even geen zin in discussie en stappen het eerste hotel binnen dat we zien, ‘no chambre pour due personas alstublieftas, we steejas 2 dagos’. Soms is geluk wel te koop. 60 euro in Aosta.