De eerste stappen voelen altijd wat onwennig, iedere dag weer. Na een tijdje lopen verdwijnt dat dan vaak: ochtendstijfheid, loopbreinpijn.
We hebben het echt geprobeerd. Optimistisch en niet nadenken over de spieren. Na een kleine vier uur lopen stellen we vast dat de ochtend voorbij is, maar de stijfheid niet weg. We zijn gewoonweg niet fris. Vooral de kuiten voelen nog keihard aan. Het is ook niet dat we de Alpen ineens uit zijn. De grote hond hebben we dan overwonnen, er is meer dan dat. De komende dagen stijgen en dalen we nog veel.

We komen zodoende laat aan in Châtillon en gaan op zoek naar een goede slaapplek. Er waren genoeg opties, dus vooraf bellen vonden we beide onnodig en dit zou een aanzienlijke aanslag op onze vrije tijd gisteren hebben betekend.
We zullen het weten, het een na het andere hotel wijst ons af in verband met gebrek aan plek / of wij hen in verband met de portemonnee.

We leren vandaag meer karaktereigenschappen van de Italiaan: ze bemoeien zich met ons als we ze helemaal niets vragen en als we wel wat vragen, kijken ze moeilijk en zeggen ze no, no, no.
Na wat bezoekjes aan de Mairie en een ander belangrijk huis, vinden we iets buiten de stad. Een vrouw met een moestuintje (altijd goed) heeft een hotelletje en wil ons graag – met wat korting – onderdak geven.