We hebben tot nu toe gemengde gevoelens over de Italianen die we ontmoeten. Als ze op de hoogte zijn van de Via Francigena, zijn ze bijzonder aardig, geduldig en behulpzaam. Zo niet? Dan bot en kortaf. Plekken als Santhia met zo’n geweldig hostel geven een hoop energie.

We gaan vandaag naar de laatste stad uit onze tweede boek, Vercelli. We lopen heerlijk, mede omdat we weer eens echt vroeg konden vertrekken en de etappes Hollands vlak zijn. Als we omkijken zien we de grote Alpen nog wel, maar vooruit is het vlak, dor, bijna saai. We vinden het wel prima voor nu, er komen nog grotere klimmen aan, maar we hebben er vertrouwen in dat ons lichaam die klappen ook wel gaat verwerken.

Vercelli is een grote stad waar vast iets is te vinden, reserveren is onnodig. Het eerste hotel dat we treffen is echt te duur en dus we gaan op zoek naar iets beters. De eigenaresse laat ons met woord en gebaar weten dat ze dit niet op prijs stelt.

Vercelli blijkt uitgestorven. Oké, het is zondag en 15.00 uur, maar waar zijn de hotels? We kammen de stad in anderhalf uur tijd grondig uit, zonder resultaat. We lopen een internetcafé in en gaan op zoek naar opties in de buurt. Morgen is de vakantie voorbij in deze regio en dan gaan ze blijkbaar open. Als ze nu wel open zijn, dan gaan ze daarna op vakantie van dat geld. Het schiet niet op. Dus, inderdaad, met hangende pootjes terug.
Als 2 koeien klaar voor de slacht stappen we opnieuw de Albergo binnen. Señorita is woedend, met Italiaanse scheldwoorden laat ze ons weten dat we een hoopje stront zijn of zoiets. Het kan ook zijn dat het om onze lichaamsgeur ging, dat laatste klopt dan ook wel.

We betalen en krijgen toegang tot de meest ranzige kamer dusver. Het stinkt naar sigaretten, de ramen kunnen niet open en zitten vol met stof, de gordijnen zijn gescheurd. Het plafond zit vol met spinnenwebben. De gedeelde toilet op de gang is verstopt en de douche zit vol met haren. Vies, vies, vies.

We smijten onze tassen op het bed en rennen het hotel uit, de stad in om eten en drinken te vinden.