De stoffige, oude haan kraait. We kussen moeke gedag en gaan weer verder. We zijn te kort in Vercelli geweest om een band op te bouwen.
We halen vier croissantjes, twee met crème en twee met jam en wat brood voor vandaag en morgen. We slapen vandaag in Ospitale Nicorvo, een – wederom – speciaal voor pelgrims opgezet gastenverblijf, verder schijnt het dorp geen voorzieningen te hebben, dus we bereiden ons voor.
De eerste kilometers lopen we over een dijk door de polder. We komen hier een jongeman tegen die in de richting van Vercelli loopt. Zijn tempo ligt wat hoger, dus we hebben alleen de kans hem snel te scannen en gedag te groeten. Een jonge vent met backpack, tropenhoed op en een vlaggetje van de Via Francigena.
‘Wat leuk, hij loopt waarschijnlijk van Rome in de richting van Canterbury. ‘

Na anderhalf uur lopen besluiten we even te rusten op dit eentonig stuk route. Het bord Rome 839km hebben we nog niet gezien, dit moet het signaal zijn waar we van het pad af moeten. Het is vroeg en warm, de dijk geeft geen schaduw, we zoeken beschutting onder een boom iets verderop.

We zitten net, als de jongeman met backpack weer aan komt lopen, we lachen naar elkaar. Zeker verkeerd gelopen.
Hij loopt naar ons toe en stelt zich voor.
Mario is 35 jaar en komt uit het Franstalige deel van Canada, hij is accountant van beroep. Hij loopt in zijn eentje van Besançon naar Rome en ja, hij is verdwaald. De enige beschrijving die hij heeft zijn wat losse A4’tjes met info die hij op de Grand St Bernard heeft gevonden, verder volgt hij de tekens. We delen onze info met hem, hij kijkt er naar en gaat weer verder.
We zien hem vertrekken en spreken licht besmuikt: ‘Een beetje naïef is het namelijk wel, zonder een goede route gewoon gaan lopen, eigen schuld. Wij zijn toch wat beter voorbereid.’

We komen het beruchte bordje niet tegen, nu is dit geen unicum en we hebben altijd nog onze eigen nauwkeurige beschrijving. Er moet op een gegeven moment een weg naar rechts gaan, waar op de hoek nog een bordje met de Via Francigena op staat en daar moeten wij dan van de dijk af een ander pad op.

We zien wat bordjes, maar ze wijzen niet naar links. De weg loopt dan een beetje dood, althans, er is een groot, grof begroeid veld voor ons en het pad gaat over in een grindpad naar rechts. We zijn het erover eens dat we deze dus gewoon moeten blijven volgen, immers geen tegenbericht. We willen afslaan als er geritsel uit het hoge gras komt, niet veel later volgt onze Canadese troubadour.
‘Verkeerde keuze.’
We maken opnieuw kennis, lachen wat om de situatie en vertellen dat wij denken hier rechts te moeten, hij volgt ons.
We lopen gezamenlijk door over de grote kiezelstenen, het pad loopt dichter langs de rivier. Deze verandering komt wel overeen met de kleine tekening die wij bij ons hebben. Na een tijdje lopen houden de kiezelstenen op en wordt het wat meer een graspad. Dit pad wordt langzaam groter en ook deze weg kent haar einde. We bestuderen de situatie en zien dat er een hoop oude bomen zijn omgevallen c.q. gezaagd en waarschijnlijk het pad versperren. We moeten in de richting van het zuiden, dus dan maar de lastige weg. Wij gaan zelfverzekerd voorop. Gewapend met loopstok banen we ons een pad door de oude bomen, dorre struiken, verrotte maïs en metershoge gras, achter ons de Canadees die nu volledig op ons vertrouwt.

We lopen een half uur als de weg echt onbegaanbaar lijkt te worden. We zijn al redelijk grof te werk gegaan en dit is aan ons gezicht en benen af te lezen. De lange broek moet aan en we gaan door: met harde hand slaan we ons een weg door de rimboe. We besluiten meer naar links af te buigen waar dit in de beschrijving had moeten gebeuren. We lopen nog een half uur en beseffen dat het lastig gaat worden het juiste pad terug te vinden. Om ons heen staan huizenhoge takken en we lopen louter op gevoel en kompas.

Ewout vraagt Mario om af te wisselen aan kop. Om de beurt lopen ze voorop en beuken de muur van takken omver.

Een nieuwe rivier gooit roet in het eten. Het water rechts van ons is al even niet meer zichtbaar, maar nu is er links een grote stroom te zien. We lopen naar de oever en zien dat we in een val zitten. We zijn naar het punt van een soort schiereiland gelopen waar de rivieren zich met elkaar verbinden.

Er moet ergens een brug zijn, maar waar? Teruggaan is geen optie meer en vooruit is simpelweg niet mogelijk. Zo staan we met z’n drieën aan de waterkant te peinzen als we ineens aan de overkant van de nieuwe rivier drie houten sloepen zien liggen. Natuurlijk zit er vijftig meter rivier tussen, maar we zijn het erover eens dat het verreweg de beste optie is als we met het bootje naar de overkant kunnen varen. We zien daar een pad en in de verte een dorp waar we de route op kunnen pakken.

Een van de mannen moet zwemmen, zoveel is duidelijk. Wie? Niemand zit te wachten deze donkere sloot over te steken, daarbij is het de vraag of we wel een bootje kunnen meenemen.
Door een ouderwets strootje te trekken beslissen we. Jolanda maakt de strootjes; Ewout en Mario trekken. Degene met het kleinste strootje moet zwemmen.

Ewout vindt zichzelf altijd goed in loterijen en ook nu is hij de grote winnaar van deze gratis zwembeurt. In zijn onderbroek gaat Ewout door het koude water naar de overkant. Het blijkt een zware beproeving, want er is veel stroming en een hoop bagger. Eenmaal aan de overkant blijken de oude houten bootjes modern vastgemaakt met zware, ijzeren kettingen. Jammer, plan mislukt. Hij kijkt nog even rond of er een brug te zien is.
Teruggekomen moeten we een nieuw plan maken, teruglopen langs de rivier is de beste optie. Ergens moet de brug zijn. De terugtocht lijkt nog begroeider dan heen en langzaam worden we vermoeider. We lopen al uren rond in dit doolhof.

Dan merken we dat de begroeiing steeds iets lichter wordt. We komen uit op een doorsteek die lijkt op de plek waar we van het grindpad zijn afgegaan. Het klopt en we besluiten helemaal terug te lopen tot het laatste signaal dat we van de plaatselijk Francigena-signaleringsbond hebben gekregen. Als we aankomen en het bordje zien staan, zien we waar het is misgegaan; het bordje staat los in de aarde en is een willekeurige richting op gaan wijzen. Voor ons de pech dat dit rechtdoor naar een pad is, waardoor we het ter kennisgeving hebben aangenomen. Dit was dus het punt waar we naar links hadden gemoeten. We nemen de schade op; drie uur lopen, onder de schrammen, 1 nat pak, en terug bij af.

Blij dat we uit de rimboe zijn persen we er een lachje uit. Onze Canadese vriend grapt dat voor ons alles mis is gegaan sinds we hem zijn tegen gekomen, we erkennen dat het verdacht is maar dat wij echt in deze het voortouw hebben genomen. Mario vertelt dat hij nu een dikke drie weken sinds Besançon onderweg is en bijna iedere dag verkeerd loopt. De eerste dag heeft hij zelfs zes uur lang in de regen rondgelopen in een enorm bos, om vervolgens terug te komen op de plek waar hij startte. Hij had de signalering van een natuurreservoir gevolgd en niet die van de Via Francigena. Ook heeft hij eens door een grote buis met water moeten kruipen om bij een weg te komen. Kortom, dat was een rustig dagje voor hem.

We komen aan in het dorpje Palestro, waar we bij de supermarkt wat extra water en twee Snickers kopen: Mario Bros.
We houden een iets langere rustpauze, waarna hij verder gaat. We hopen voor hem dat we elkaar niet meer zien. Hij zucht en zegt; ‘Deze tocht is een stuk minder goed georganiseerd dan vorig jaar naar Santiago.’
We rollen over de grond van het lachen: wij zijn hier dus eigenlijk de groentjes. Ongelooflijk hoe hij vorig jaar Santiago heeft gehaald.

Het is intussen 13.00 uur en we hebben nog 16 km te gaan tot onze Ospitale. Ondanks de zon kunnen we zonder fout te lopen lekker doorstappen. We sluiten de turbulente dag af in de wachtkamer van de dokter van Nicorvo. Niet omdat Ewout tijdens het zwemmen door een zeldzame vis is gebeten, het blijkt onze slaapplek te zijn. We kunnen ons wassen met een teiltje water. We kruipen snel onder de wol en draaien wat tot we een houding hebben gevonden waarin onze kapotte benen en armen het meest ontlast worden.