Het is warm. We drinken veel, hiervoor hebben we een vernuftig systeem; de camelbacks, een plastic tas met water met daaraan een slangetje waaruit we drinken. De watertas stoppen we bovenop de backpack, de klep en het slangetje spelden we op onze borst, zo kunnen we de hele dag geleidelijk drinken. Eén camelback is al wekenlang kapot. Omdat niet iedere buurtsuper zoiets verkoopt, moeten we het ermee doen. Het begon met wat druppen, wat nu over is gegaan in stromen. De twee extra plastic tassen om het ding heen helpen nauwelijks.

De etappe is uitgestrekt en leidt ons door bossen, rustige binnendoor wegen en langs kleine rivieren. Het klinkt allemaal pittoresk, het blijkt lastig navigeren. Om de paar honderd meter moeten we een andere kant op. De 34 kilometer is er eentje uit de categorie “moet dat nou?”. We lopen sinds Aosta aan een stuk, alhoewel het fysiek goed gaat, snakken we toch weer naar een rustdag.

Morgen, besluiten we, nog eenmaal 23 kilometer te lopen en dan is het tijd voor een rustdag.

Fiorenzuela d’Arda is best een grote plaats. Nu zijn we zelf ingenomen door te denken dat wanneer wij een plaats niet kennen, het klein en saai moet zijn. Dit is niet terecht, want de enorme, gezellige stadskern – in de middeleeuwen een van de grotere steden hier – voorziet ons van alle behoeften… En het belangrijkste: een nieuwe waterzak! Het kost wat moeite om uit te leggen wat we bedoelen, tot twee keer toe werd er gedacht dat we heel nodig naar de wc moesten.

Pater Antoinio van de Parochie wijst ons de weg, we krijgen een stempel, wat aardige woorden en, na het doorzoeken van een bak sleutels waarmee heel Italië op slot gedaan kan worden, ook de sleutel van ons vertrek. Het is een accommodatie zoals we die intussen vaker hebben gehad: in het centrum, dicht bij de kerk, van binnen nihilistisch maar een prima bed. Het kost dan soms wat moeite de juiste persoon te vinden, als we iemand krijgen te spreken die weet wat we aan het doen zijn, worden we vaak geweldig opgevangen. Ook nu, Pater.