We vertrekken bijna tegelijk met Horst. Het is voor het eerst dat we een aantal dagen in de voetsporen van een andere pelgrim zitten. Het is leuk om ervaringen en kennis te delen, maar er is natuurlijk ook een vorm van concurrentie op het gebied van slaapplekken. Nu zijn de Ostello’s vaak ruim opgezet met meer dan twee bedden, dus voorlopig hoeven we hem nog niet af te snijden.

Het contact dat we met hem hebben is nog wel wat oppervlakkig, het beperkt zich tussen het uitwisselen van route-informatie, tochten uit het verleden en mogelijke slaapplekken. Hij praat veel over zichzelf en wat hij allemaal voor banen heeft gehad in het verleden, en dat is een rijk verleden met zijn 68 jaar. De leeftijd heeft zich ook meester gemaakt van het lichaam en dat gaat gepaard met trekjes. Een non-stop rochelen in de ochtend. Wrijven in de ogen, waarbij het geluid klinkt als dat van een uitgedroogde hond die een bak met vers koud water krijgt voorgeschoteld en begint te drinken alsof dit het laatste water op de planeet is. De scheet in de ochtend kunnen we waarderen, die is hard, duidelijk en vol levensvreugd.

Vlak voor Berceto komen we op de top van een berg een groep ezels tegen. Ze vinden ons erg interessant. Vooral onze backpacks moeten het ontgelden, ieder ritsje en touwtje wordt in de bek genomen. Omdat ze tevens de weg naar beneden versperren, probeert Ewout ze af te leiden met brood. Ze storten zich massaal op hem, deze man heeft vast een tas vol brood. Ze worden agressiever en wij nemen dit over, we bewegen wild en jagen ze zo weg.

Als we aankomen in Barceto vinden we met dank aan het voorwerk van Horst een groot gebouw naast de kerk, waar we een zaal delen met hem en een Italiaanse vrouw. Het lijkt een soort fabriekshal, opgeleukt met mozaïeken portretten van Jezus. We hebben zeeën van tijd over om het dorpje te bekijken, boodschappen te doen en zelfs een hotel voor onze rustdag te boeken. We zitten dan in Lucca en onze vriend M. komt met zijn vriendin op bezoek, ze blijven drie dagen en lopen een stuk mee.