1200m up, 250m down. Na een picknick in het park zijn we fris en fruitig genoeg om deze klus te klaren. We wandelen fris alsof we gisteren uit Canterbury zijn vertrokken. De ondergrond bestaat uit mooie bospaden en vriendelijk asfalt, weinig verkeer en prachtige uitzichten. Op de Vittoria (1200m) hebben we een waanzinnig uitzicht over het dal, terwijl achter ons twintig wilde paarden rondrennen. Idyllisch, dat is gepast, zoals we zitten tegen een klein kapelletje.

Het dalen gaat vanzelf over het prima geasfalteerde pad, zeker vergeleken met het spijkerbed van Aosta. We verlaten de Parmezaanse streek en komen de Toscaanse binnen.

Bij de Abdij krijgen we zonder iets te zeggen een bord eten in handen, een broodje en wat water. Na een half uur komt de pastoor ons een sleutel van twee kamers brengen. Twee. Sinds onze laatste ruzie slapen we weer eens apart.