Het is een dag om snel te vergeten. We hadden het briljante plan om de route in te korten en over een autoweg te starten. Na twee kilometer via de vangrail langs een afgrond toeterende vrachtwagens te hebben ontweken, zijn we teruggegaan naar de oorspronkelijk route om vijftien kilometer later om onduidelijke redenen weer verder te gaan via die autoweg. Nu komen we verbrand, verhongerd en oververmoeid aan in Aulla. Stemming:
E: ‘Stop eens met toeteren.’
Jolanda: ‘Toeteren, dat zijn vogels.’

We slapen in een abdij waar Sigeric, de aartsbisschop van Canterbury, vier jaar verbleef tijdens zijn voettocht naar Rome. Een museum over de Via Francigena, prachtige kerk en een grote pelgrimsslaapzaal is de winst voor ons. Het leuke van de slaapzaal is dat we iedereen zien binnenkomen. Opa Horst zit al in een zetel, verder is het rustig.

Behalve de stank – waar we al vaker over hebben geschreven – kun je een pelgrim herkennen aan de manier van lopen. Door de benen gezakt, kromme rug, blik op oneindig. Om de beurt komen ze binnen, een Franse dame op weg naar Assisi, Gabrielle, onze nieuwste Italiaanse vriendin van gisteren, allemaal met hetzelfde loopje. Wij lopen ook zo, een zware dag went nooit. Of? Er komt één man iets te fit en vrolijk de slaapzaal binnen: Steven, een globetrotter uit Engeland. Hij is al zes jaar onderweg Rome, Jeruzalem, Santiago, overal is hij geweest. Hij is nu op weg naar Finland en wil daar ergens volgend jaar aankomen. Midden in de zaal heeft hij een tafel geclaimd en hier een complete keuken gemaakt met gasstel, pannen, olijfolie. Hij vertelt wat anekdotes, helpt ons aan adressen om te eten en pakt dan zijn hengel. In de rivier de ‘Magra’ even verderop zwemt veel vis.

Wij willen hier niet op wachten en gaan op zoek naar een plek waar ze dit voorwerk gedaan hebben. Het is te vroeg voor Italiaanse begrippen dus we eten een ijsje.

Klokslag zeven staan we voor het dichtstbijzijnde restaurant om een klokslag verder weer buiten te staan. Maar even, wat is het eten hier geweldig. De traditionele eerste gang, de Primo Piatto, is voldoende voor ons. Je kunt in ieder willekeurig dorp een tagliatelle met pesto bestellen, het is altijd anders, altijd lekker.