Dit was duizend jaar geleden vast een supertocht, elf kilometer langs zee en dan omhoog de bergen in naar Camaiore.

We hebben gisteren geleerd dat er hier geen strand is zonder bar, dus zijn we veroordeeld tot 11 kilometer over een stoep langs de weg. Niet echt wat we ons bij het lopen langs de zee hadden voorgesteld, ‘maar het schiet wel lekker op’, zou Horst zeggen. Omdat we per se in de buurt van de zee wilden slapen, hebben we de etappes wat anders ingedeeld en is onze middagstop een grote plaats die eigenlijk als eindstation had moeten fungeren. Pietrasanta is net als alle andere steden de laatste tijd middeleeuws en een genot om te zien. Op een vrolijk plein bij de kerk houden we uitgebreid pauze. Na ons zelfgebouwde broodje mozzerella gaan we verder en komen we na enige tijd bij een houtzagerij, waar we – volgens het boekje – rechts moeten via het kleine pad speciaal voor voetgangers. We zoeken en bestuderen de situatie, maar zien dit pad niet. Met wat creativiteit verzinnen we het pad en gaan we verder met lopen, na 200 meter stijgen moeten we eerlijkheidshalve toegeven dat er in het boekje gesproken wordt over een stijging van slechts 50 meter. We gaan terug naar het discussiepunt.

Terug beneden zien we de houtzager plankies sorteren. Hij begrijpt onze vraag en legt uit dat het bewuste pad niet meer bestaat: ‘Non, non, het is dichtgegroeid. De snelste weg is hier omhoog en dan de rustige autoweg naar beneden.’

Bisschop van Canterbury nog aan toe. Weer 200 meter omhoog.
Omdat het afdalen via de weg snel gaat, arriveren we niet eens schandalig laat in Camaiore. Via een dame bij het office der toerisme komen we in een verlaten school terecht, waar alleen helemaal bovenin een dakloze slaapt en voor ons beneden in een klaslokaal twee matrassen liggen. We zijn een soort van vereerd en als we aankomen zien we bovendien geen Horst. We hebben gewonnen.

Gabrielle arriveert een kleine twee uur later en we spreken telefonisch af samen te eten. We komen netjes op tijd bij de afgesproken plek bij de kerk, omdat we weten wat er gebeurd als je Italiaanse vrouwen teleurstelt. Ze heeft Horst ook gevonden. Hij ziet er moe en afgepeigerd uit, hij is net als ons allen verkeerd gelopen vandaag en heeft daarna ook nog de verkeerde weg naar beneden genomen.

We zoeken een leuk, betaalbaar restaurantje op en onder het genot van een pasta analyseren we de etappe. Gabrielle bied ons namens Italië haar excuus aan voor de route.