Geen botten over een koude vloer, geen snurkende pelgrim, wie had ooit gedacht dat dit ons criterium voor een goede nacht zou zijn.

Er zijn vele wegen naar Rome en twee naar Siena. De korte route van 33,5 kilometer loopt langs een drukke weg. We kiezen voor de gehele 35 om vooral rustig te kunnen lopen.

De weg vliegt onder onze schoenen en aan het einde van de ochtend komen we Monteriggioni binnen, een van de best bewaarde vestingplaatsen van Italië. De vesting was bedoeld om de oude Via Francigena – de handelsweg naar Rome – te beschermen. Het ooit lucratieve pad was eerst in handen van Adel, later van de steden waar we deze dagen langskomen. Het verklaard het rijkdom dat we zien. In het hoogseizoen moet het hier bloedheet zijn, maar nu is het goed te doen en we rusten uit als we Pietro zien. We proberen zo enthousiast mogelijk te achterhalen waar hij heeft geslapen. We moeten het doen met een ‘oké’.

De tocht verloopt verder moeizaam. Ewout heeft de hele dag al vermoeide benen. Als Jolanda hoort dat het pas 13.30 uur is en we nog een end moeten, willen haar benen ook niet meer. Ja, we zijn gezegend met deze prachtige omgeving, het weer is lekker en we zijn er bijna, maar het lukt vandaag niet. Het lukt niet!

We arriveren om 17.00 uur bij Santa Luisa in Siena. Het is een soort leger des heils waar pelgrims mogen slapen, waar omwonenden tweedehands kleding inleveren en waar zwervers te eten krijgen. De verschrikkelijk lieve zusters houden dit ideaal in stand, ze doen onze zware benen vergeten.

Wij waren de enige die dit adres in ons boekje hadden en hebben dit aan Diego en Lucia gegeven. Als we de slaapruimte binnenkomen, zien we dat we bijna ten onder waren gegaan aan onze hoogmoed; Pietro, ‘de Trein’, Diego, Lucia en Gabriella, ze zijn allemaal aanwezig! Een reünie. En ja, op zo’n moment mis je toch Horst. Hij is naar een mannen-hospice gegaan, zegt Gabriella.

En morgen? Dan is Jolanda jarig. We hadden het plan door te lopen, maar zijn echt te moe. Zuster, mogen we een nachtje langer?