Pokkenbeesten, dat zijn het. Groot, wit, blaffen, de hele dag door blaffen. Het maakt niet uit wat er langskomt: auto, fiets, grasmaaier, plastic tas, blaffen en nog eens blaffen! Ze behoren tot de herders en jagers en hebben enorme weilanden tot hun beschikking, het is hun territorium en laten wij als onschuldige pelgrims net hier doorheen moeten. Ze hebben ons nog niet echt kwaad gedaan, maar lopen standvastig mee en blaffen aan een stuk.

Behalve deze ruis gaat de dag wonderbaarlijk goed. We mogen met dank aan het stijgen van gisteren veel dalen over prettige wegen. Het enige nadeel is onze bevoorrading. We hebben te weinig brood ingekocht en natuurlijk was er in het dorp niets te krijgen op deze zondagmorgen, en we komen kilometers lang geen dorp tegen. Onze eerste, echte kans op eten is in Proceno, zo’n 6 kilometer voor Aquapedente. We lopen nu een dag op Tucjes en mueslirepen, het verzadigt niet.

We vinden een café dat de traditionele zondagrust doorbreekt door reconsitritant haar deuren te openen voor formule 1-liefhebbers, alcoholisten en uitgehongerde pelgrimerds! We eten en drinken ons buikje rond voor de laatste meters vandaag.

We hebben meerdere adressen op ons lijstje. Bij de eerste komt er na kort wachten een aardige mevrouw ons de sleutel brengen. Wat gaat dit toch goed de laatste dagen. Achter de kerk treffen we een soort pakhuis met een stuk of twintig bedden, een badkamer en een woonruimte. En wederom, het rijk alleen. Een week geleden moesten we vechten voor een slaapplek, nu springen we van het ene bed naar het andere zonder Horst te raken.

We zijn voldaan. Rome komt eraan. Nog zeven dagen.