Al hebben we het ons voorgenomen, we kunnen er niet omheen; Rome komt dichterbij! We zitten in de fase van ‘laatste keren’. Zo is het nu de laatste dag dat we onze vaste rituelen nog moeten uitvoeren; opstaan, inpakken, lopen, rusten, lopen, rusten, lopen, zoeken van een slaapplaats en eten, proviand inslaan en slapen. Morgen komen we voor het eerst in maanden aan in een stad die we al kennen voordat we haar betreden.

Genoeg, er moet gewerkt worden. We lopen snel verkeerd. In een wirwar van grote, rijke huizen verwarren we een oprijlaan voor een straat. Het duurt wat honden, voordat we dit in de gaten hebben. Ten opzichte van de afvalbende gisteren, lopen we door meer welvarend gebied, het zijn goede verzorgde wegen en belangrijker: weinig verkeer.
De natuur heeft weinig ruimte, ingesloten door woonwijken en snelwegen. Efficiënt is het wel.

In Isola Farnese, zo’n 3 kilometer voor La Storta, is ons water op en hebben we enorme dorst. We gaan bij het enige, tevens chique restaurant, in een witte loungestoel zitten. Het personeel merkt ons op, laat ons zitten, weigert ons te bedienen. We wachten een half uur en doden de tijd door koekjes, chocolade en water uit het toilet te drinken. Als ze eindelijk op ons afkomen, zijn we van mening best lekker gerust te hebben. Bedankt, maar wij moeten door.

La Storta is hysterie. De Via Cassia is nu een met de Via Francigena en loopt recht door de stad. We dopen de autoweg tot oprijlaan voor Rome.
We arriveren bij de kathedraal, ze staat compleet in de steigers, de aangrenzende parochie is gesloten. We bellen naar onze tweede optie; Stituto Suore delle Poverelle. Exact tien minuten later kloppen we aan.

Als we plaatsnemen in onze kamer en een stapelbed hebben gekozen, verkennen we de ruimte. Zoals vaak ligt er een boek waar pelgrims hun gedachten opschrijven, gedag zeggen tegen andere pelgrims of een bedankje richten aan wie dan ook. Dit boek is anders. Iedereen die hier komt, voelt dat het, zo dicht bij Rome, anders is. Wat je geloof, je intentie ook is, we staan op de plek waar vele anderen na dagen, weken of maanden ook hebben gestaan. Een gedeeld gevoel, we zijn klaar om de laatste stap te zetten.

‘La Storta is like Gods waiting room’, staat er treffend op een van de pagina’s.