Als pelgrim hebben wij recht op een officieel testimonium van de St. Pietersbasiliek in het Vaticaan.
‘Gewoon een papiertje, net als een foto,’ zeiden we, ‘Leuk om te hebben. Meer niet.’
We zijn intussen om. Wij moeten en zullen die oorkonde krijgen. We zijn gewaarschuwd ons niet teveel voor te stellen van de ontvangst in de toeristische St. Pieter: ze ontvangen daar dagelijks pelgrims. Het is een papierhandel.
We moeten 16 kilometer lopen tot de papierhandel en vertrekken vroeg. Als we voor 12.00 uur arriveren op het plein, zijn we op tijd bij Don Bruno Vercesi, die ons het papier kan geven.
We hebben geen verwachtingen over de route naar de stad en hierdoor valt het allemaal wel mee. Bijna de gehele weg lopen we langs autowegen, er zijn smalle stoepjes en door files hebben wij en de auto’s weinig last van elkaar. Zo lopen we in een rechte lijn door naar de stad. Een berg verpest het uitzicht op de stad, we moeten nog een klim maken die door het Monte Mario Park, een vredig park waar mensen hardlopen, de hond uitlaten of zoals ons na maanden Rome betreden. De adrenaline duwt ons de heuvel op. Op de top krijgen we een panorama over Rome. We zien de miljoenenstad op haar mooist, in de rust van het park, de bekende contouren van historie en daar volgens mij rechts zien we de basiliek. We pakken elkaar vast en rennen het park uit, steken de straat over en moeten nog 2 kilometer rechtdoor. We zien flitsen van ziekenwagens, politie, metro’s, bussen, auto’s. We zien schimmen van mensen. We zien maar een ding helder.
Na 2083 kilometer lopen zetten we voet op het ronde plein voor de basiliek. Het is ons gelukt. We zijn blij en nuchter, dit wordt gesterkt door Jolanda. Ze is even kwijt. Ewout vindt haar terug achter een camerastatief van een driftige toerist die in een ruzie verwikkeld is met zijn vrouw. Hij heeft Jolanda gevraagd een foto te maken. Jolanda wil eigenlijk niet, de vrouw wil zeker niet. De man beveelt.
Daar staat Jolanda na drie maanden lopen onder druk van een Italiaan een crisisportret te maken. Dit is waarschijnlijk wat het leven is. Je staat er niet buiten, je bent er onderdeel van.
We kunnen er om lachen. Geen zielige verhalen dat we pelgrim zijn en geen toerist. We zijn Ewout en Jolanda, 27 en 24 jaar en we zijn naar Rome gelopen. Wie er iets over wil horen, leuk! Wie niet, geen probleem. En eigenlijk kunnen we niet wachten om lekker een paar dagen toerist te zijn. We hebben ook niet echt een keuze; er is geen speciale pelgrimsingang in de St. Pieter.
We schuifelen zo met alle andere mensen de kerk in. Na het achterlaten van onze backpacks bij de wardrobe, kan de zoektocht naar Don Bruno Vercesi beginnen. De kerk is zo imposant en bijna duizelig waggelen we naar de Sacristy, de plek waar we ons moeten melden. Er gaat een poort open en een meneer brengt ons naar een grote zaal, waar een kwartier later Bruno binnenkomt. De afgelopen dagen zijn de Paus en Bruno in ons hoofd een persoon geworden. Dit blijkt een enorm aardige man die ons op het gemak stelt.
We achtervolgen hem naar een kantoor dat zo in het Apostolisch Paleis hier om de hoek had kunnen staan. Hij vraagt geïnteresseerd naar onze tocht en de plekken waar we zijn geweest. Een enorm dik en groot boek wordt open geslagen en hier schrijven we onze naam onder die van duizenden anderen. Bruno loopt de ruimte uit en komt terug met een testimonium, dat hij namens het Vaticaan uitreikt.
Of we haast hebben? Nee hoor. We kunnen na drie maanden niet echt haast hebben, zeggen we stoer. Bruno geeft ons een rondleiding door de kelders van het St. Pieter. Hij opent een kapel waar we een geschiedenisles krijgen over het Vaticaan.
Anderhalf uur later staan we op het plein. Als twee toeristen laten we ons fotograferen met onze medaille.
Hoi Jolanda en Ewout, wat heb ik genoten van jullie avonturen tijdens jullie pelgrimstocht naar Rome. Wat hebben jullie veel meegemaakt. Een tocht om nooit te vergeten. Ik bewonder jullie doorzettingsvermogen en optimisme.
Hartelijke groet en ik kijk uit naar je volgende verhaal, Ewout.
Ellen
Hoi Ellen, fijn om te horen dat er tussen al ons gebrom over honden, het weer, de bergen, ook positivisme viel te bespieden. Leuk dat je de verhalen wilt blijven lezen!
Dag Ewout & Jolanda, wat een tof idee om ons op zo’n manier mee te nemen op jullie wandel-avontuur naar Rome. Het was elke dag weer een feestje ! Het helpt ons een beeld te krijgen van wat ons mogelijk te wachten staat. Lijkt ons ook een pracht bestemming, na het NL Pelgrimpad (Amsterdam – Den Bosch – Maastricht) die we deze week afronden… het verschil, voor ons een reis in etappes (tig-jaren plan ). Jullie ervaringen met ups & downs helpen ons te relativeren & waarderen. De verhalen hebben al heel wat glimlach-momenten opgeleverd. Doorgaan met schrijven (met je aanstekelijke humor) is een goed idee!
Groet, Liesbeth & Margreet
Wat zijn dit soort reacties toch leuk om te krijgen. Succes met de laatste kilometers van jullie tocht. Het voordeel van een tig-jaren plan is toch ook dat je je tig keer kunt verheugen op het afzien!!
Wow Jolanda en Ewout, wat een verhaal. Ik heb met zoveel plezier jullie dagelijkse update gelezen. Ook al was het al een aantal jaar geleden dat jullie deze fantastische uitdaging aangegaan zijn, voelde het voor mij soms net alsof jullie er op dit moment liepen. Soms voelde ik de behoefte om een whatsapp te sturen om jullie een hart onder de riem te steken, maar tijdig kwam bij mij dan weer het besef dat het niet “live” was. Ik keek echt dagelijks uit naar 16:00 uur, om het stiekem tussen het werk door af en toe te kunnen lezen. Vooral de herkenbare stukken in Zwitserland waren een feestje voor mij, maar daarnaast ook de bekende humor hebben het verslavende effect gehad. Bedankt voor deze prachtige reis!
Haha. Zo krijgt Jo tegenwoordig op willekeurige momenten verjaardagswensen toegestuurd omdat mensen even vergeten dat het geen 22 september is. Toch mooi wat verhalen doen, je even meenemen naar een andere plek! Super dank voor je leuke berichtjes en dat je alles gelezen hebt! Tot snel!
Hallo Ewout en Jolanda,
Ik heb genoten van de dagelijkse verhalen en beslommeringen. Ik ken Ewout alleen als bevlogen teamcaptain van een hockeyteam uit een grijs verleden, en heb nu het gevoel hem, of eigenlijk jullie, veel beter te kennen.
Wanneer staat jullie volgende pelgrimstocht op de planning? Dan kan ik er live getuige van zijn, in plaats van re-live.
Ha Mike, wat mooi dat dit dan de reünie én hernieuwde kennismaking is. We hebben nog geen plannen al levert een gemiddelde boswandeling met de kinderen ook waardig materiaal op. Misschien durven we het over paar jaar aan…en dan lees je het vanzelf…of 12 jaar later.
Lieve Jo en Ewout,
Blijf het nog steeds een top prestatie vinden
deze voettocht naar Rome!
Ondanks dat ik jullie destijds digitaal gevolgd heb tijdens deze reis, was het weer een feestje om elke dag een verhaal plus foto’s te krijgen!
Heb weer genoten en zie uit naar de volgende nieuwsbrief!
Liefs Ellen
Dat is lief! Wel jammer dat je vandaag niet met bloemen op de luchthaven stond.
Ik ben met jullie aangekomen in Rome. Ik heb er erg van genoten…liggend op bed voor het slapen gaan dus voor mij een heel relaxte tocht. Ik ben nog steeds heel erg trots op jullie. Erg leuk om het weer eens te lezen.
…en wij zijn weer trots dat we op het gebied van trots nog kunnen teren op behaalde resultaten van 12 jaar terug.
Lieve Jolanda en Ewout,
Net als 10 jaar geleden heb ik nu weer genoten van jullie verhalen.
En net als 10 jaar geleden neem ik mijn petje ( draag ik niet ) diep voor jullie af.
Veel respect.
De foto’s maken het helemaal leuk.
Ik kijk uit naar de wekelijkse nieuwsbrief.
Liefs,
Carla
Je hebt de verhalen toch gelezen op je i-petje? Die mag je dan hierbij afnemen! Carla, bedankt voor alle support, ook nu weer, 93 keer een tekst kopiëren gaat je niet in de koude kleren zitten.
Tijd voor een. Douwe gave wandeling of andere uitdaging… En dan met Cato en Gijs
..en met een live-stream en kijkers mogen ons dan uitdagen voor een challenge bijv ‘loop 5 km zonder vloeken’
Douwe is nieuwe