2010 was het jaar van de verloren WK-finale, Alors on Danse en de eerste iPad. Het was ook het jaar waarin ik met mijn vriendin van Canterbury naar Rome liep. Met backpack en tent liepen we in drie maanden meer dan tweeduizend kilometer dwars door Frankrijk, Zwitserland en Italië. Iedere avond maakte ik aantekeningen over onze belevenissen, korte luchtige verhaaltjes die we op een blog plaatsten. Direct na de voettocht heb ik ze van internet gehaald omdat ik niet tevreden was over de kwaliteit, droomde van een bestseller en mezelf – in de daaropvolgende jaren – liet afleiden door alle (on)mogelijkheden van het leven.
Iedere avond maakte ik aantekeningen over onze belevenissen, korte luchtige verhaaltjes die we op een blog plaatsten.
Het werd 2020 en onze wereld was kleiner dan ooit. Het grote leed van de pandemie ging aan ons voorbij en ergens was het wel even lekker, dat gedwongen huisarrest. Alsof we de kans kregen ons met goedkeuring even te onttrekken, we de light-variant van ons leven mochten uitproberen.
Over light-variant gesproken, hadden wij niet ergens een verhaal liggen?
Ik zocht op mijn harde schrijf naar “aantekeningen van een voettocht” en begon met lezen. Na de eerste pagina’s moest ik denken aan Stephen King. In Over Leven En Schrijven zegt hij dat een verhaal moet rijpen. Weersta de verleiding het direct te herlezen, het is niet zo goed als je dacht.
Al had King het over zes weken en niet over tien jaar, toch klopt het dat de aantekeningen niet zo slecht waren als dat ik dacht maar een tweede Shakespeare voelde ik mij evenmin.
Ik las verder en was eigenlijk best tevreden over de details die ik had opgetekend, tegelijk schaamde ik me voor de soms oppervlakkige weergave van onze werkelijkheid toen.
Wat moest ik doen, herschrijven? De leukste verhalen verder uitwerken? Nog meer historische details toevoegen?
Ik besloot te starten met die absurde vertelvorm van “we” naar “ik” te veranderen. Wie kent er nu een boek wat volledig vanuit “we” is geschreven?
Na de eerste paar alinea’s liep ik vast. Het werd zo een heel ander verhaal. Ik kwam er niet uit.
Wie kent er nu een boek wat volledig vanuit “we” is geschreven?
Het is 2022 en ik kies ervoor deze tekst te laten voor wat het is: een verslag van twee jonge mensen die samen naar Rome lopen. Het is misschien mijn tekst, het was niet mijn tocht. We liepen naar Rome.
Jolanda twijfelde iedere ochtend of we de dag wel doorkwamen. Ik stortte dagelijks, bij het zien van de eindbestemming, in. Had zij pijn aan haar knieën, droeg ik meer bagage. Was mijn water op dan spaarde zij die van haar.
Alleen was dit verhaal er niet geweest. Zij was nooit vertrokken. Ik nooit aangekomen.
Hé wat goed dat jullie het reisverslag toch zo laten… Het is authentiek! Zoals mijn dochter (fotografe in opleiding) vaak zegt: het gaat niet om het perfecte plaatje, maar wat je er mee wilt vertellen .
Met een goede vriendin ga ik ook op weg naar Rome. Maar in etappes als we vakantie hebben. Ik kijk uit naar de verslagjes!
Hoi Liesbeth, dank voor je enthousiaste reactie en wat leuk dat je de vakanties gaat gebruiken om naar Rome te lopen. Hopelijk motiveren onze verhalen en wellicht haal je er nog adresjes voor een overnachting uit…alhoewel wat gedateerd misschien.
Wat een grappig initiatief om jullie verhaal op deze wijze opnieuw te presenteren. Ook ik heb deze tocht in 2008 gemaakt en heb gezocht naar een manier om de pelgrimstocht ‘in leven te houden’. Dat is gelukt! Want ik geef sinds twaalf jaren de vijf wandelgidsen voor pelgrims ‘De Weg van de Franken’ uit. Vanuit Maastricht of Canterbury via Reims naar de Grote Sint Bernhard. En vandaar naar Rome en Bari. Met ieder jaar weer een stuk opnieuw verkennen om de gidsen (en de ontmoetingen) actueel te houden. Pelgrimeren gaat immers niet om het doel maar om de weg. Ik ga de komende maanden genieten van jullie weg! Pelgrimsgroet Ben
Hoi Ben, wat geweldig dat jij al twaalf jaar ‘De Weg van de Franken’ uitgeeft. Wij hadden toentertijd graag wat extra literatuur tot onze beschikking gehad, dit had ons wat uren fout lopen bespaard (ja, wij geven de schuld aan de signalering). Aan de andere kant hadden we met een betere route ook minder goede verhalen gehad en zoals je zelf al zegt: het onderweg zijn is waar het om gaat. Leuk dat je mee gaat lezen!
Hallo Ewout kreeg deze link door van je moeder en ik ben erg geïnteresseerd in jullie tocht naar Rome.
Ha Nicole,
Wat leuk dat je onze verhalen gaat lezen! Lekker vanaf de bank ons zien verdwalen!
Ha Ewout, ik heb de link voor jullie verslag van je moeder gekregen. Hopelijk krijg ik zaterdag de eerste mail. Ondertussen kan ik al lezen wat bij de link staat. Succes en groetjes, Carla
Hoi Carla!! Natuurlijk kun jij als volger van het eerste uur niet ontbreken. Je kent de teksten al maar we sturen ook wat foto’s mee die (oud) nieuw zijn. Paar kilo jonger en lichter.
Ik ben zeer benieuwd. Reeds eerder geinspireerd door Jan Blokker zijn reisverslag!
Welkom bij de club! Veel leesplezier!