Nadat we het eigeel uit de vacht van Sybrand hadden geschrobd was het alweer tijd voor het laatste spel. Froukje verdeelde de lange vingers, Abe ging met een toef slagroom op zijn hoofd achter de gordijnen staan en ik organiseerde de rij.

Terwijl ik mijn familieleden op volgorde zette drong het tot mij door dat we allemaal terugvielen in onze oude rol. Ik zag mezelf weer staan: 1993. Schepersdijk 12. We waren kind en mama speelde saxofoon tot de slagroom op was.